Nachten zijn iets vreemds. Opeens beslist je lichaam om 4 uur dat het wakker wordt. Willen of niet. “Je moet de nacht leren omarmen.” Dat is wat een langvervlogen vriend me eens zei. Maar hoe doe je dat? Dingen lijken anders, krijgen andere vormen, gedachten die mee in slaap vielen, worden vrolijk weer wakker, samen met mij. Plannen worden gesmeed. “Dát ga ik anders doen!” Om dan tegen half 7 opnieuw bokes te staan smeren en de dag zijn ding begint te doen. Mijn slaappatroon past niet echt in de maatschappij zoals we ze kennen. 9 to 5. Om dan om 5 al zo klaar te zijn met de dag, maar dan staat de avondshift klaar. Huiswerk begeleiden, normaal eten op tafel zetten, kinderen poetsen. You know the drill.
De nacht heeft ook iets eenzaams en alleen. Maar een mooie eenzaam en alleen. Anders dan die in de dag. Je voelt de rust, de wereld die nog slaapt. Mijn kat die zich ontpopt als een knuffelbaar bolletje want daar heeft ze overdag geen tijd voor. Busy life.
Ik wil gerust de nacht omarmen. Alleen is het moeilijk om een goede verstandhouding te hebben met de dag dan. De dag waar geen ontkomen aan is en alles moet. Online hier en online daar. En ik die mezelf in het vierkantje steeds verfrommelder en vermoeider zie worden.
Ach ja. Als het dát maar is zeggen ze dan.
Ik ga voort met koffie nr. 3 en luister naar de regen. En de kat die spint. De geluidjes van mijn huis die ik overdag niet hoor. De wetenschap dat m’n kindjes nog heerlijk in dromenland zijn. Nog een uurtje solitude en rust. En dan de bokes.
Tekst geschreven door Marjolein Verboomen CLB Consulent
