Keuzes keuzes
18 jaar zijn in 1995 is niet hetzelfde als 18 jaar zijn in 2021. Ik ging actrice en zangeres worden. Dat was mijn droom. Dus met bibberende benen vertrok ik naar de audities voor de toelatingsproeven in het Conservatorium. Ik had heel de week teksten ingestudeerd. En daar kwam ik dan te staan: voor de grote Dora Van der Groen en Warre Borghmans en nog een aantal juryleden. Ik was zo van slag dat ik een bekertje water vroeg maar begon dan toch aan mijn monoloog die ik had voorbereid. Het was een stukje uit de Humo van Van Kooten en De Bie. Grote waardering voor mijn keuze die niet een keertje een stukje van Bertold Brecht was. Dus ik mocht naar ronde twee. Maar daar liep het fout. Ik moest een monoloog brengen van Romeo en Julia in het oud Nederlands en dat vlotte niet met mijn 18-jarige zelf. Ik deed mijn best hoor, maar ik hoorde zelf de twijfel in mijn stem toen ik moest declameren: “Sluit de gordijnen nacht, die liefde brengt!”.
En zo kwamen we bij de richting Maatschappelijk Werk uit. Mijn vader was zelf maatschappelijk werker, maar één van het slimme soort. Hij koos voor de optie personeelswerk, waarin je later wel hoge functies kan bereiken. Dat interesseerde me toen niet. Je ging toch niet werken voor het geld? Wist ik veel dat een inkomen, een goed inkomen, wel degelijk van belang is. Ik koos voor het echte maatschappelijke werk. 1 op 1 contact met de cliënt, een koffie erbij en toen zelfs nog een sigaret. Dat was normaal. Sociaal-cultureel werk was ook nog een optie, maar ik hou niet van groepen.
Maar hoe lang heb ik moeten zoeken in m’n eentje, naar wat ik echt wilde worden. En hoe weet je dat nu op je 18 jaar? Uitgaan, jongens, vrienden, dat was belangrijk. Studiekeuze… beats me. Maar het hoort nu eenmaal als je afstudeert uit een ASO-richting.
Ik kan me voorstellen dat het er nu alleen maar moeilijker op is geworden. Jongeren zijn al blij als ze gewoon jong kunnen zijn in deze tijden. School is vaak een noodzakelijk kwaad. Enkelingen weten waarvoor ze willen gaan: dierenarts of dokter. En die menen dat serieus. Altijd al een beetje jaloers geweest op mensen met zo’n duidelijk doel voor ogen. Maar het is slechts enkelingen gegund. De rest van ons, zoekt en zoekt en kiest vaak een richting die vakken uitsluit waarin ze niet goed waren. Zoals ik, ik was een ramp in wiskunde. Bij maatschappelijk werk moest je niet echt wiskunde kunnen, wel statistiek, maar ze waren steeds zo vriendelijk me te delibereren voor dat vak.
En zo maak je vaak keuzes die gebaseerd zijn op uitsluiting, niet op waar je talenten echt liggen. En dat is jammer. Ik kan een boom opzetten over hoe het in het basis en secundair onderwijs steeds maar gaat over de tekorten en buizen van kinderen. Niet over hun kwaliteiten en om daarop in te zetten. Slecht in wiskunde? No problemo. Dat wil niet zeggen dat je dom bent of niet geschikt voor hogere studies, maar dat je je kwaliteiten anders moet richten. En daar ligt een grote taak voor het huidige onderwijs zoals we het nu kennen. En er is ook zo veel keuze nu. Ik kan me inbeelden dat het voor veel jongeren keuzestress geeft. Professionele bachelor, academische bachelor, studiepunten… Ik snap er zelf nog weinig van. Het is bijna een studie op zich.
Gelukkig staat de keuze voor mijn zoon naar het hoger onderwijs nog enkele jaren voor me. Kan ik me nog verdiepen in zijn verder verloop. Ik heb nog 4 jaar. De tijd tikt. Maar soit, everything for the kids.
Marjolein Verboomen
Marjolein werkt bij CLB en ondersteunt jongeren op dagelijkse basis.
