Dit is mijn verhaal.
Het is niet het verhaal van een coachee of een cliënt. Het is mijn eigen verhaal. En tegelijk is het een verhaal van velen. 9 jaren was ik daar tewerkgesteld. En het was goed werk: een vast contract bij een openbare dienst, veel verlof, flexibele uren, eerst op fietsafstand en nadien op wandelafstand, een functie die ik goed kende en beheerste, veel vrijheid en autonomie, maaltijdcheques, fietsvergoeding, … Noem maar op en ik had het allemaal. Fantastische collega’s? Absoluut. Man, wat hebben we ons geamuseerd op de werkvloer en daar buiten.
En toch, ondanks dat alles, merk je op een bepaald moment dat je iets mist, dat iets niet klopt, dat je misschien niet op de juiste stoel zit, …
Iets in jou zegt dat het tijd is voor iets anders, dat de job toch niet volledig aansluit bij wie je bent of dat je meer in je mars hebt dan je nu kan of durft te laten zien. Wanneer we toelaten naar dit geluid te luisteren en openstaan voor het signaal vormt het de start van een persoonlijk proces.
Wat je doet en daardoor ook wie je bent lijkt niet meer te kloppen. Tegelijkertijd denk je dat je niet weet wat je dan wel kan of wilt doen. Je krijgt een deuk in je zelfbeeld en in je zelfvertrouwen. Je vindt geen antwoord meer op de vraag wat jouw meerwaarde is voor een bedrijf, de samenleving en misschien wel voor de wereld. Je bevindt je middenin een existentiële crisis: wie ben ik & wat doe ik hier eigenlijk? Etymologisch komt het woord CRISIS van het Griekse werkwoord κρινομαι (krinomai)1. Het betekent scheiden, schiften, onderscheiden, beslissen, beslechten, richten en oordelen. Een crisis vormt zo bezien een 'moment van de waarheid', waarop een beslissing moet worden genomen die van grote invloed is op de toekomst.
Een crisis is zodoende een kans om te kiezen. En simpel gesteld hebben we 2 opties: blijven of vertekken. De realiteit is helaas complexer. Het is moeilijk om volledig ‘het juiste’ te doen. Te snel weggaan of te lang blijven, het zijn in feite koekjes van hetzelfde deeg.
Uiteraard proberen we bij onze huidige werkgever of in onze huidige functie nog acties te ondernemen, of passen we ons aan, of hopen we op verandering en verbetering, … om toch maar te kunnen blijven. Je bent immers trouw en loyaal en verantwoordelijk en …. Vaak is het ook makkelijker om te kiezen voor het gekende dan voor het onbekende. Omdat we menen dat het gekende veiliger en comfortabeler is.
Blijven voor fijne collega’s? Wie van ons zou het niet doen? Collega’s zijn een apart en speciaal publiek in ons leven. We zien ze vaak veel meer dan onze familie of onze vrienden. Elke dag van de week uren samen doorbrengen, stress, leed en plezier delen. En wat als ze dan ook nog eens een luisterend oor zijn voor wat zich afspeelt in je privé-situatie, jullie op een meer vriendschappelijke manier met elkaar omgaan, jullie samen de bloemetjes kunnen buiten zetten, elkaar helpen bij een verhuis of zelfs het vinden van een 1ste woning, … Geef toe? Als je dan weggaat, verlies je toch ook wel iets.
Lap, eigenlijk zitten we vast in een gouden kooi en met wat geluk hebben we nog gezelschap van andere toffe vogels.
Maar het omgekeerde is minstens even waar. Vaak gaan we te snel weg. We denken dat onze jobinhoud niet meer bij ons past of ons niet langer voldoende kan uitdagen, we menen geen waardering te krijgen of we denken dat we niet herkend en erkend worden voor onze bijdragen, we zien niet meer welke meerwaarde we nog kunnen bieden, we lopen vast op structuren of op de hiërarchie, we hebben een incompetente leidinggevende, we zien wat anders en beter kan maar denken geen invloed te hebben, we komen uitgeput thuis en missen energiegevers op het werk, we hebben conflicten, …. We kunnen nog even doorgaan en duizenden redenen bedenken waarom het beter is om toch maar weg te gaan.
Het positieve effect van weggaan en op een andere plek opnieuw beginnen kan helaas ook van korte duur zijn. Het is niet uitzonderlijk dat we in een nieuwe omgeving na een periode botsen op dezelfde drempels en frustraties.
De keuze tussen blijven of vertrekken is duidelijk niet zo vanzelfsprekend. De kans is groot dat ook jij uit je omgeving tegenstrijdige reacties krijgt. De ene zegt ‘ je gaat daar toch niet blijven? Jij kan toch meer dan dat!’ . Terwijl de ander beweert dat je zo een goede job met zoveel zekerheid toch niet laat gaan. Deze reacties voeden in feite alleen maar de innerlijke strijd die we al voeren.
Na een innerlijke strijd van meerdere jaren heb ik uiteindelijk besloten om te vertrekken. En het was absoluut een strijd met een hobbelig parcours. En de eerlijkheid gebied mij hier te zeggen dat ik in een ander verhaal graag was gebleven. Ik zag mogelijkheden en opportuniteiten om anders te werken en kreeg ook een platform om dat te proberen. Maar we, anderen en ikzelf, werkten het niet af. Ik had een reële kans op een promotie maar liet deze uiteindelijk liggen omdat ik ‘koos’ voor mijn gezin en mijn studies. Deze keuze werd mij vanuit de organisatie werd niet direct in dank afgenomen. Zelf bleef ik achter met het gevoel dat mijn pijlen verschoten waren. Bijkomend kregen we op de werkvloer een wisseling van macht en dat betekende een nieuwe baas die een heel andere stijl van leiderschap hanteerde. Het aanpassen aan de nieuwe context lukte voor mij niet meer. En hoe mijn nieuwe leidinggevende en ikzelf ook ons best deden, we slaagden niet in onze communicatie. Het leidde, vermoedelijk bij beiden tot frustraties, energieverlies, demotivatie, … en zelfs tot wantrouwen en kwaadheid. De nieuwe baas had weliswaar geen invloed meer op mijn keuze om te vertrekken of te blijven. De beslissing was in mijn hoofd al gemaakt en ook al uitgesproken naar de collega’s. Maar de nieuwe omstandigheden hadden wel impact op de effectieve uitvoering van mijn vertrek.
Was het makkelijk om te vertrekken? Nee, dat was het zeker niet. Ook voor mij was of leek het gekende gemakkelijker, veiliger en comfortabeler dan het nieuwe en nog ongekende. En dan waren er nog mijn fijne en lieve collega’s. 15 cactussen: voor elke collega één cactus. Zo dacht ik mijzelf wijs te maken dat ze mij nooit zouden vergeten. Het maakte het afscheid even iets minder wrang. Heb ik de juiste keuze gemaakt met te vertrekken? In de huidige omstandigheden is het antwoord op deze vraag absoluut ja. Had ik jaren geleden het zelfbewustzijn gehad dat ik nu had en een zicht gehad op mijn kwaliteiten en krachten en op mijn valkuilen en beperkingen dan had ik vandaag hoogstwaarschijnlijk een ander verhaal geschreven.
Maar vandaag sta ik wel met die zelfkennis op een nog relatief nieuwe en ongekende weg. Het geeft mij in elk geval terug kansen en perspectieven om verder te groeien.
Herken jij je in mijn verhaal of wil je graag iets van je zelf delen aarzel dan zeker niet om mij te contacteren.
Wil ook jij werken aan een breder zelfbewustzijn en denk je aan een traject loopbaanbegeleiding, weet dan dat je een GRATIS en geheel vrijblijvend kennismakingsgesprek met mij mag aanvragen. Het gesprek vindt plaats via videobellen en duurt 15 tot 20 minuten.
